Het kaartenhuis valt in elkaar. Alles waar je zeker van dacht te zijn. Zelfvertrouwen aan ontleende. Het werkt niet meer. Heeft zijn tijd gehad. En dat is bijzonder pijnlijk. En beangstigend.

Toch is dit de bedoeling. Je Ego hielp te overleven. Je in veiligheid te brengen. Door je weg te halen. Van je natuurlijke, kwetsbare Zelf. Dat werd ingeruild voor een harnas. Of corset.

Ze knellen. En beperken. Maar zijn wel vertrouwd. En geven veiligheid. Ze afleggen is dus geen vanzelfsprekendheid. Daar is vaak wat hulp bij nodig. Wat splijtstof. Een explosie. Boem.

Daar sta je dan. Gewond. Naakt. Zonder harnas. Zonder corset. Overgeleverd aan het universum. Doodeng. Maar je leeft nog. Sterker. Eindelijk voel je dat je leeft. Alles krijgt een nieuwe dimensie.

Het universum blijkt magisch. Je kunt manifesteren wat je wil. Had je dit maar op school geleerd! Of van je ouders. Of is ook dit juist de bedoeling. Dat je alles Zelf ont-dekt?